“The Longcut verzet zich tegen elke vorm van hokjesdenken”, lazen we op een gerenommeerde popsite. Tot zo ver zijn we mee. Maar wat de band uit Manchester presenteert op zijn tweede album ‘Open Hearts’ is een warrig geheel van songs die met haken en ogen aan elkaar hangen.Vis of vlees? The Longcut kan duidelijk moeilijk knopen doorhakken en maakt dan maar één gerecht van beide. Het etiket “indie dance” is niet uit de lucht gegrepen, maar lijkt eerder een eufemisme voor een band die het spoor bijster is, dan dat het een kwaliteitslabel is.
Resultaat is dat The Longcut noch een danceband, noch een echte rockband is, maar ergens zweeft in de ijle zone daartussen. Bovendien hebben de Mancunians ook moeite met het onderscheid tussen wat live werkt en wat het in de studio doet. Zelfs de meest open geest zal moeten toegeven licht verward te zijn door ‘Open Hearts’.
“Put on those dancing boots / We’re going to tear this poison out at the roots”, een tekstregel uit openingsnummer Out At The Roots, klinkt aanvankelijk nog als een intentieverklaring. Gaandeweg wordt echter duidelijk dat de muziek zelf een andere boodschap uitdraagt. Beginnen nummers als Repeated en Boom nog dansbaar en fris, dan gooit de uitgevlakte zang van Stuart Ogilvie roet in het eten.
De semi-openhartige teksten, die door Ogilvie zoutloos en bij momenten zagerig gedeclameerd worden, komen trouwens zelden oprecht over en zijn niet bepaald noemenswaardig omwille van hun literaire kwaliteiten. Sloganachtige herhalingen blijken kenmerkend voor The Longcut, en de ergernis loopt dan ook hoog op als we horen hoe een anders behoorlijk nummer als Evil Dance erdoor naar de vaantjes wordt geholpen.
Hoe ironisch!
The Last Ones Here vertrekt dan weer wél van een intrigerende vraag: “Hoe zullen mijn vrienden en familieleden reageren op mijn dood?” Helaas slaagt The Longcut er ook hier niet in een coherent verhaal neer te zetten. Een concept als dit ontplooien zonder ook maar de minste emotionele weerslag op te wekken, je moet het maar kunnen. Zeker op het einde van een al niet te beste plaat, smaakt het bijzonder wrang dat zo’n kans onbenut gelaten wordt.
The Longcut experimenteert graag, maar niet doelgericht. Zo wordt op ‘Open Hearts’ heel wat onnodig gerekt en lawaai gemaakt. Het maakt de weinig memorabele melodieën en de songstructuren – variërend van erg voorspelbaar tot onvoorstelbaar geforceerd – er niet spannender op.
The Longcut, een antoniem van shortcut, dreigt zo een ironische benaming te worden voor een (ongetwijfeld erg getalenteerde) band die tegen beter weten in allerlei omwegen neemt, om zich na een tijdje vast te rijden in doodlopende straatjes. Hoog tijd dat er een vaste hand op de scène verschijnt die The Longcut in een duidelijke richting stuurt. Dat lijkt de enige weg naar succes.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/the-longcut/open-hearts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten