King Crimson herontdekt

King Crimson, het kameleontische geesteskind van gitarist Robert Fripp, wordt dit jaar veertig jaar en dat wordt gevierd met een indrukwekkende reeks heruitgaven. De eerste worp omvat de albums 'In The Court of the Crimson King' (1969), 'Lizard' (1970) en 'Red' (1974). Enkel 'Lizard' heb ik nog niet kunnen bemachtigen, maar 'ItCotCK' en 'Red' leveren meer dan genoeg voer voor een persoonlijke King Crimson-revival.

Niet dat mijn interesse in de band ooit is afgenomen. Meer nog, ik heb door de jaren een bijna internationale relatie opgebouwd met King Crimson. De kiem daarvan lag in Toscane, waar ik tijdens een stralende zomervakantie in 2002 mijn toen nog prille platencollectie aandikte met 'H to He Who Am The Only One' van Van Der Graaf Generator, 'Gentle Giant' van Gentle Giant, 'Blind Faith' van Blind Faith, 'On the Road' van Traffic, het toen pas uitgekomen 'The Rising' van Bruce Springsteen' en 'In The Court of the Crimson King', King Crimsons beruchte debuut.

Gefascineerd door die laatste plaat, maakte ik er daarna een sport van overal waar mogelijk de resterende platen van de band op te snorren. Het tweede album 'In The Wake of Poseidon' (1970) behoorde al snel tot de buit van een Antwerpse strooptocht. In 2003 haalde ik 'Larks Tongues In Aspic' (1974) uit een piepklein winkeltje in de buurt van de Galatatoren in Istanbul. De vonk van die plaat sloeg dan weer over tijdens een busrit naar Praag in 2004. We gebruikten nog discmans in die tijd...

In 2005 werd de Fnac op de Plaça de Catalunya in Barcelona een exemplaar van 'Starless and Bible Black' armer. De overige platen werden gedetecteerd in Nederlandse en Vlaamse platenwinkels. Strikt genomen had ik dus alles. Toch weet King Crimson me nu opnieuw te verleiden. Enkele maanden geleden bewezen The Beatles al dat er wel degelijk een markt is voor opgepoetste muziek die iedereen eigenlijk al kent. De reissues van hun albums bezetten zelfs de hoogste regionen van hitlijsten overal ter wereld. Zoiets mag dan onwaarschijnlijk zijn voor een band als King Crimson, de heruitgaves van 'Red' en 'ItCotCK' zijn met minstens evenveel zorg samengesteld en staan tjokvol relevante extra's.

Onder het goedkeurende oog van meester Fripp werden de albums zowel in stereo als in 5.1 onder handen genomen door Steven Wilson, frontman van Porcupine Tree en stilaan een van de meest gewaardeerde producers van deze tijd. De glasheldere mix doet je de platen ervaren als nooit tevoren. De karakteristieke mellotron klinkt nóg magistraler en vroeger verborgen gitaarlijnen komen nu plots tevoorschijn. Geen enkel detail lijkt nog bedolven.

Van hype tot legende

'In the Court of the Crimson King' katapulteerde King Crimson in 1969 prompt tot meest gehypete Engelse band van het moment. Het album leverde de blauwdruk voor vele jaren prog- en experimentele rock en wordt nu bedacht met maar liefst drie edities. Vooral de 5cd+dvd-box op elpeeformaat is de moeite waard. Een boekje met uitgebreide beschouwingen en een vlekkeloze afdruk van de legendarische hoes - een indringende interpretatie van 'De schreeuw' van Edvard Munch - maken het meesterwerk compleet.

Hoewel het onheilsberichten regent over de steeds afnemende cd-verkoop, duiken boxen als die van 'ItCotCK' tegenwoordig in veelvoud op. Ik denk daarbij aan 'The Complete Bitches Brew Sessions' van Miles Davis, 'Born to Run' van Springsteen en recenter 'The Unforgettable Fire' van U2 en 'Get Yer Ya-Ya's Out!' van The Rolling Stones, één voor één schitterende meerdelige edities van slechts één album.

Is het een laatste middel om de twijfelende koper te overtuigen van de meerwaarde van een plaat? Waarschijnlijk wel, maar ik ben sowieso al jarenlang overtuigd. Vanaf de eerste noten van 21st Century Schizoid Man, zoveel jaar geleden in Italië. In afwachting van nieuw werk - officieel bestaat King Crimson nog steeds - mogen Fripp en Wilson dus gerust verderdoen zoals ze bezig zijn. En dat vele bands in hun kielzog mogen volgen...