Ooit dachten wij dat achter The Black Heart Procession een bloeddorstige blackmetalband schuilging. Niets bleek minder waar. Of toch? Want de rockers uit San Diego zijn behoorlijk bezeten door de donkere kant van het menselijke bestaan en al wat des duivels is. ‘Six’, een albumtitel die verwijst naar het nummer van de duivel, geldt echter niet bepaald als het credo van de band. Deze keer moeten de demonen het afleggen tegen de wisselvalligheid.Songtitels als When You Finish Me, Drugs en Suicide verraden meteen dat de exorcist nog niet bij The Black Heart Procession is langsgeweest. Het akelige universum van de Californische band is dan ook intact gebleven. Toch schort er iets aan ‘Six’.
Wie zich het vorige album, ‘The Spell’, nog herinnert, weet dat openingsnummer Tangled je meteen meesleurde in de maalstroom van The Procession. Die tactiek lijkt gewijzigd op ‘Six’, dat begint met de feërieke pianotonen van When You Finish Me, lang geen slecht nummer. De lage stem van Pall Jenkins en de aanzwellende strijkers wiegen ons echter in slaap nog voor de plaat goed en wel begonnen is. De woorden “Just close your eyes” lijken dan ook onbedoeld welgemikt.
De ingehouden woestijnballad Wasteland doet het al niet veel beter. Samen met Rats en Back To The Underground kan het geklasseerd worden in het vakje “variaties op Red Right Hand van Nick Cave”. Witching Stone legt zowel het tempo als het niveau hoger en slaat dan ook in als een bom. Met zijn volstrekt unieke geluid van gedempte gitaren, spookachtige zang en een schitterende circulaire melodie heeft deze song alles van een instant classic
Wispelturig
Helaas is Witching Stone een van de weinige nummers op ‘Six’ waarbij de melodie het haalt van de sfeerschepping. Rats komt nog in de buurt, maar is al een pak minder beklijvend. Helemaal loopt het mis met Drugs, een vrij clichématige ballad die door een sobere instrumentatie gewoonweg te veel nadruk legt op tekstregels die te weinig om het lijf hebben.
Na Drugs komt All My Steps verrassend als een duivel uit een doosje. Met een fond van loodzware, pompende strijkers begeeft The Black Heart Procession zich zowaar in het vaarwater van avant-gardetroubadour Tom Waits. Een ander woord dan ingenieus kunnen we overigens nauwelijks verzinnen voor de geluidsmix van dit nummer.
Jammer genoeg zit er weinig venijn in de staart van The Procession. Suicide laat wel weer een verrassend geluid horen. Last Chance is een aardige variatie op Heaven And Hell en afsluiter Iri Sulu is een van de meer geslaagde tragere nummers. Maar op dat moment hebben we het beste wel achter de rug. The Black Heart Procession toont zich meesterlijk in het constante wisselen van klankkleur en intensiteit, maar weet niet te ontsnappen aan de val van de wispelturigheid.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/the-black-heart-procession/six
Geen opmerkingen:
Een reactie posten