Vinylfrustratie. Ik ken er alles van. Platen w aarvan de rand zo scherp is dat ze dwars door de binnen- én buitenhoes snijden. Gespitste oren en vertrokken monden bij het minste spatje (want dat kan een kras betekenen en dan hoor je het de volgende ronde ook, en daarna weer, en knarsetandend een vierde keer,… tot je langs de muren omhoog zou klimmen van razernij).
In mijn specifieke situatie wordt lp’s consumeren nog bemoeilijkt door twee bijkomende factoren: (a) een houten, instabiele vloer (als je hoog genoeg springt, kan je naar het volgende nummer skippen) en (b) de permanente aanwezigheid van twee katten die gebiologeerd door de eigenaardige draaimolen zelf ‘instellingen gaan aanpassen’.
Maar toch – je voelt me al komen – oefent vinyl een bijzondere aantrekkingskracht uit op deze persoon (en bijgevolg op zijn portefeuille). Ik kan niet echt verklaren waarom. Het gebeurt meestal in vlagen. En nee, ik word daar niet voor behandeld.
Ik ben zeker geen ‘nut’ die de sound van vinyl superieur vindt, maar ik kan er wel van genieten en eenmaal ik een lp getaxeerd heb en weet waar gekraak en getik de kop opsteekt, wordt het gewoon deel van de muziek. Ook de grote hoes speelt zeker een rol. Hedendaagse muzikanten stellen hun vinylreleases vaak samen met bijzonder veel zorg. Bij momenten op het onweerstaanbare af.
Lp3, formaat voor de jaren ’10?
De jaarlijkse oogst omvat doorgaans nog geen tien stuks. Maar ze werden zorgvuldig uitgekozen. Een greep: ‘Soundcheck’ van Circle, ‘The Sidewinder’ van Lee Morgan (reissue), ‘Free Jazz’ van Ornette Coleman (reissue), ‘X-Dreams’ van Annette Peacock (reissue) en ‘Wagonwheel Blues’ van The War On Drugs.
Op de hoes van die laatste kleeft trouwens een weinig opvallende, maar belangrijke sticker: “This vinyl is accompanied by a coupon that can be used for a limited time to download mp3 audio files of the recordings.” Op die manier koop je de muziek zowel digital als analoog en heb je er ook nog eens het onmisbare artwork bij, leesbaar en groot genoeg om de details ervan te kunnen bewonderen.
Wat mij betreft mogen dergelijke lp3’s gerust het formaat van de jaren ’10 worden. Hopelijk dan met digitale bestanden die steeds mee evolueren met de kwaliteitsnormen voor geluid. Waarschijnlijk is het allemaal maar een fata morgana, die over tien jaar nauwelijks nog zichtbaar zal zijn. Mogelijk is het over tien jaar niet meer zo simpel om aan specifieke stukjes vinyl te raken. Maar in afwachting van iets beters, mogen muzikanten de markt gerust blijven overspoelen met hun lp3’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten