Op een dag maken de leden van We Have Band een autoritje, hun pas afgewerkte debuutplaat ‘WHB’ in de cd-speler. Na afloop kijken de drie elkaar uitgelaten aan: “Yeah, we did it, we actually made a really great album.” We hadden toen erg graag in de kofferbak gezeten om de band toe te roepen dat hun eersteling inderdaad een fantastische plaat is.
Eerste referentiepunt: New Order, Depeche Mode en hun generatiegenoten. Maar maak van We Have Band vooral geen kille eightees revivalband. Hun onwaarschijnlijk rijke sound recycleert evengoed de fuzzy gitaren uit de sixties, de synthexperimenten van Cluster en Eno en de voornaamste trends van de hedendaagse indie/dancescene. Het geheel klinkt erg Brits, erg eigenzinnig en voorzichtig geniaal.
De volle sound maakt dat We Have Band niet alleen goed gedijt op de dansvloer. Door haar fijnzinnige details is de plaat ook ideaal voer voor veeleisende hoofdtelefoons. We Have Band heeft dan ook veel meer te bieden dan enkel een portfolio met wat ruwe schetsen. De twaalf songs zijn helemaal af en onderling verschillend en sterk genoeg om van de allereerste plaat meteen een bescheiden meesterwerk te maken.
Met zekerheid kunnen we ook schrijven dat ‘WHB’ niet zomaar een toevalstreffer is. Het getuigt van visie dat het eerste wapenfeit van het album je meteen op het verkeerde been zet. Piano is zowaar een trage Elbow-achtige smaakmaker met meerstemmige zang en een dartele piano tegen een orchestrale fond.
Topdebuut
Maar ontbindt de band dan al zijn demonen in Buffet, het tweede nummer van de plaat? Nee hoor, er wordt rustig experimenterend verder gebouwd met een gitaarlijn die een slang zo uit haar mand doet dansen. Pas met Divisive, een sterk staaltje indiedance, geeft de band zich over. Opzwepende vocals en een frivole bas introduceren een groove die de band niet meer loslaat. Het warmbloedige refrein van Love, What You Doing levert daarop een eerste hoogtepunt.
Maar uitblinken doen alle nummers. Zonder uitzondering. Honeytrap laat zich best omschrijven als een fictieve studiosessie van José James, de ritmesectie van Moloko en de gitarist van The Rapture. En zo belandt het gezelschap – het echtpaar DeDe en Thomas en vriend aan huis Darren – erg vlot bij een eigen versie van punkfunk op Hear It In The Cans.
Ook Centrefolds & Empty Screens is ronduit innemend. Het door DeDe gezongen You Came Out gaat opnieuw de funky toer op en WHB mag dan wel een variatie zijn op You Came Out, een flauwe doorstart is het allesbehalve. We Have Band gaat bovendien erg inventief om met drieledige, in elkaar geweven zangpartijen, slechts een van de sterktes van de band. Zonder aarzelen: ‘WHB’ is één van de absolute debuutalbums van het jaar.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/we-have-band/whb
Geen opmerkingen:
Een reactie posten