Sinds enkele weken is de wekelijkse column van Marc Didden in De Morgen zeer terecht versluist van de Media.com-bijlage naar de cultuurbijlage in het weekend. Maar waar hij ook staat, ik kijk er altijd reikhalzend naar uit. De persoonlijke commentaren op culturele manifestaties van zeer diverse pluimage zijn nu eens hard en hilarisch, dan weer gevoelig en verrassend.
Niet zelden vallen er tal van tips te rapen, zoals dit weekend. Wie de lap tekst op p. 43 doorleest tot op de bodem, leest daar (opnieuw terecht): "...muziek zou net als toneel, film, schilderkunst, geen wedstrijd mogen zijn maar alleen maar de allerindividueelste uiting van het allerindividueelste gevoel, of toch iets van die strekking."
Didden gaat verder: "Tom Jones bijvoorbeeld, die laat op de avond Dylan's What Good Am I? op bloedstollende wijze staat te zingen, zoals onlangs bij Jools Holland." Nu ben ik geen fanatieke Dylan-aanhanger en al zeker geen Tom Jones-adept. Daarbij blijkt het hier dan nog te gaan om een Dylan-song uit 1989, toch ook niet diens meest memorabele periode. Tom Jones staat dan weer synoniem met nummers als Delilah, Green, Green Grass of Home, Sex Bomb en tegenwoordig ook met een door plastische chirurgie mismeesterde hondentronie.
Onlangs was hij dus te gast in de show van Jools Holland. Zijn versie van het miskende, zo blijkt nu, Dylan-nummer gaat door merg en been. Binnenkort brengt Jones de plaat 'Praise & Blame' uit. Na de meer dan geslaagde comeback van de gek en afgeschreven gewaande Roky Erickson, kunnen we alleen maar hopen dat ook Jones zich dit jaar aan een Johnny Cashachtige herrijzenis waagt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten