Als goden vereerd

Pixies, Lotto Arena, Antwerpen, 31 mei 2010

1. Cecilia Ann

2. Rock Music

3. Bone Machine

4. Monkey Gone To Heaven

5. Gouge Away

6. Hey

7. Velouria

8. Dig For Fire

9. Allison

10. Debaser

11. Planet Of Sound

12. Alec Eiffel

13. Caribou

14. River Euphrates

15. Cactus

16. Is She Weird?

17. Break My Body

18. The Sad Punk

19. Head On

20. U-Mass

21. Tame

22. Isla De Encanta

23. Wave Of Mutilation

24. Broken Face

25. Nimrod's Son

26. Holiday Song

27. Gigantic

------------------------------

28. Vamos

29. Where Is My Mind?

30. Here Comes Your Man

De reünietoer van de Pixies gaat al zijn zesde jaar in. Op 4 juli zal het ook exact zes jaar geleden zijn dat ik de band voor het eerst zag. Het was tijdens een namiddag op Rock Werchter en de omstandigheden waren niet optimaal. Na een ferme stortbui verscheen de zon plots fel door de wolken en ik stikte haast in het regenpak dat ik mee had voor het geval dat... Ik had mijn lesje geleerd en dus liet ik mijn pak maandag thuis. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft, maar de band klonk plots een pak dreigender dan toen. Pixies komt dan ook veel beter tot zijn recht in een pikdonkere zaal. Een regenboog past er niet zo bij.

Met een krakende versie van Cecilia Ann nam het viertal meteen een droomstart, al verdwenen de drums wat in de mix. Rock Music en Bone Machine maakten de eerste hattrick compleet. Het "then the God is Seven"-deeltje in Monkey Gone To Heaven werd helaas wat snel afgehaspeld en verloor daarmee al zijn kracht. Vanaf Gouge Away werd echter duidelijk dat Frank Black perfect bij stem was. Zijn folterkreten kwamen recht uit de diepste kerkers van zijn imposante torso.

De Pixies werden als goden vereerd terwijl ze de ene mokerslag na de andere uitdeelden. Zo brak er bijna massahysterie uit toen bassiste Kim Deal tijdens Hey een stukje alleen speelde. Tijdens Debaser vlogen de "chiens" en de "debasers" ons als mortiervuur om de oren. En tijdens Tame werd Black bijna overstemd door de zaal. Gelijktijdig met de raid van de band op het podium, werd ook het gebrul in de zaal steeds luider, tot een punt waarbij ik dacht: "Dit heb ik zelden meegemaakt."

Allison, Tame en Isla De Encanta waren onbetwiste hoogtepunten. Dat laatste nummer leek zowaar op een Spaanse versie van Ace Of Spades. Maar wat opvalt is dat er na zes jaar en vele geruchten, nog altijd geen enkel nieuw nummer in de setlist te bespeuren was. De band heeft zijn vuur al terug, nu nog een sterke plaat om te vermijden dat ze net als de Stones en Status Quo voor eeuwig zullen moeten blijven teren op oude successen.