Hij werd een leven lang nagezeten door culthit Shivers. Hij legde een eigenzinnig parcours af als rusteloze muzikale nomade en werd uiteindelijk geveld door leverkanker (op 30 december 2009). Dat is het relaas van Rowland S. Howards opgemerkte passage in ons aardse tranendal. Veel valt af te lezen van Howards blik op de hoes van ‘Pop Crimes’, zijn zwanenzang. Bij ons verschijnt de plaat postuum. De jacht op dubbele bodems is bij deze geopend.
En daar is helemaal niks mis mee. De titel ‘Pop Crimes’ wakkert de speculatie al aan voor we ook maar één noot muziek gehoord hebben. Ver hoeft men niet te zoeken naar de betekenis. Howards carrière is min of meer opgetrokken uit een reeks misdaden tegen de popmuziek. Met een gitaarstijl zo grillig en scherp als een cirkelzaag stond hij in The Birthday Party aan de zijde van een piepjonge Nick Cave. Howard werd op slag een gitaargod van de latente soort.
‘Pop Crimes’ zet een onverwoestbaar beeld neer van een man die zich niet zomaar laat kisten. Howards diepe stem klinkt doorleefd en hoewel zijn gitaarlijnen eerder beheerst zijn, gaat er een intense spanning van uit. Feedback regeert op de achtergrond van de logge ritmes. Subliem voorbeeld: de cover van Talk Talk’s Life’s What You Make It: de Tom Waitsachtige dynamiek laat enkel de originele zangpartij overeind en maakt het geheel macaberder dan het ooit was.
Met Nothin’ waagt Howard zich aan een song van Townes Van Zandt. De regels “And if you see my friends / Tell them I’m fine” klinken alsof Howard al vrede heeft genomen met zijn lot. Zijn laatste woorden zitten vervat in het einde van het nummer: “Sorrow and solitude / These are the precious things / And the only words / That are worth rememberin’”.
Dwarsligger
De boodschap van Wayward Man lijkt evenmin uit de lucht gegrepen: “I’m the fly in the ointment / Your constant disappointment / Just because I can / I’m you wayward man.” Howard schetst zichzelf als onverbeterlijk dwarsligger. In de woorden klinkt de stem door van een man die terugblikt op een turbulent leven op zowel muzikaal als persoonlijk vlak.
Onaards mooi en oprecht is ook de getoonzette liefdespoëzie van Avé Maria. Howard slaagt erin melancholie te neutraliseren met hoop. De song bouwt sierlijk op, al zat er nog net iets meer in. Op de fysieke kant van de liefde wordt dan weer gealludeerd in openingsnummer (I Know) A Girl Called Jonny, dat moeiteloos zijn erotisch geladen werk met Lydia Lunch voor de geest roept.
Je moet er voor zijn, voor de kille, akelige sfeer die rond ‘Pop Crimes’ hangt. Maar eens je je laat meedrijven en je de achtergrond ervan kent, is het een album dat zich in vele facetten laat appreciëren. De graatmagere Howard was een doorbijter. Zelfs toen hij tijdens zijn laatste optreden bloed ophoestte, ging hij nog verder. Met zijn laatste kracht klampte Howard zich vast aan de toekomst. ‘Pop Crimes’ is een even schitterend als tijdloos afscheid.
Eerder verschenen op Damusic.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten