Naast fantastisch bier en kaas die daar perfect bij past, heeft Grimbergen er een derde exportproduct bij, dat luistert naar de naam Landfill. Met haar titelloze debuut en een single in de Afrekening (Antidote) trekt de vijfkoppige indiegroep stevig in het offensief. We horen daarbij een gedreven, jeugdige band die niet helemaal het onderste uit de kan haalt, maar niettemin een fijne eerste plaat aflevert.
Landfill duikt natuurlijk niet uit het niets op. Aan 'Landfill' gingen twee ep's vooraf en enkele deelnames aan 's lands rockconcoursen. Het is een klassiek parcours, maar Landfill legde het af met bovengemiddeld succes. De band wist daarop producer Bart Delacourt (Monza, Arid) te strikken, met 'Landfill' als welklinkend resultaat.
Met Gentlemen maken de Grimbergse vijf meteen een erg zelfzekere indruk, niet het minst omdat ze erin slagen om rond een koppig, letterlijk eentonig gitaarmotief toch een aardige song te bouwen. Maarten Michils levert een indrukwekkende prestatie achter de microfoon en de bescheiden synths tonen dat de keuze voor Delacourt de band geen windeieren heeft gelegd.
Met Kite daalt het tempo, maar niet de kwaliteit. Synths en een zachte drumsound zorgen voor atmosferische momenten in een nummer waarvoor Absynthe Minded wellicht model stond. Degelijk, zij het iets minder opvallend, is Chromatic. De song werkt toe naar een verrassende plotwending, die echter nog wat schaafwerk had kunnen gebruiken.
Ook Moses, gedreven door enthousiast geroffel, bloeit mooi open, maar met het doordeweekse Tug-O-War belandt Landfill in een dipje. Gelukkig wordt er snel revanche genomen met de licht bruisende indiepop van Antidote. Low behoort op muzikaal vlak tot het verrassendste wat de plaat te bieden heeft. De gezongen coda had wat ons betreft gerust nog wat gerekt mogen worden.
Een groter publiek
Nóg beter geslaagd is het meeslepende Ends. Daarna lonkt een tweede dal. In Ghosts staat de klevere drumpartij van de strofe haaks op het eerder banale refrein en Tristo is een stukje geluidsbricolage dat vooral op het einde van de jaren zestig revolutionair was. Die laatste track werkt dan ook best als intro voor Demons, een vrij geslaagde eindspurt.
Het refrein van Demons vertoont trouwens lichte verwantschap met het openingsnummer van de plaat, Gentlemen. Dat maakt 'Landfill' tot een mooi afgerond geheel. De samenhang wordt nog eens versterkt door het claustrofobische Sky Is Clear, waarin - net als in Gentlemen - één herhaalde gitaarnoot de leidraad vormt voor een heel nummer.
De nummers op 'Landfill' zijn gevarieerd genoeg om de plaat tot de laatste snik spannend te houden. Voor een debuutalbum zeker geen loze verdienste. Landfill kan bovendien rekenen op doorgaans goed songmateriaal. Wij gokken dat ze daarmee in de toekomst ook een groter publiek kunnen aanboren. Ondertussen mag Landfill nog even verder gisten en rijpen. Maar geen nood, in Grimbergen weet men daar wel raad mee.
Eerder verschenen op Damusic.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten