Surfer Blood werd vorig jaar gelanceerd door Pitchfork. De blogosfeer volgde en droeg het kwartet uit Florida op handen. Nu debuut ‘Astro Coast’ ook een release krijgt aan deze kant van de oceaan, kunnen we de aanstokers van de hype alleen maar bijtreden. Binnenkort staat Surfer Blood op Pukkelpop. Lees hier alvast de kroniek van een aangekondigde triomf.
Het tropische klimaat in West Palm Beach laat zijn sporen na in de broeierige sound van Surfer Blood. Het is echter geen surferbloed dat door de aderen van de bandleden stroomt. Aan de haaienhoes leiden we af dat ze liever surferbloed zien vloeien. Toch wisten spilfiguur John Paul Pitts en de zijnen het surfjuk niet van zich af te schudden. Maar goed, toen de Beach Boys zongen van Surfin’ USA was drummer Dennis Wilson ook de enige echte surfer in het gezelschap.
Surfer Blood past in de stroming nieuwe Amerikaanse bands met een voorliefde voor een zonnige sound, gekruid met noise, lo-fi en shoegaze. Denk daarbij aan Wavves en The Pains Of Being Pure At Heart. Wat Surfer Blood echter van die bands onderscheidt, is het voorgevoel dat de band in staat is een heel nieuw gezicht te laten zien op een (eventueel) tweede album.
Je merkt het aan de kleine details. Pitt producete de plaat niet alleen eigenhandig, hij schreef ook zelf een aantal bescheiden strijkersarrangementen die een song als Fast Jabroni doen aanschurken tegen barokke popmuziek. En dat is nu net iets waar dezer dagen ook opnieuw mee te scoren valt.
De fluwelen stem van Pitt en een heerlijk knapperige gitaarsound vormen steevast de basis. Maar de variatie die Surfer Blood in zijn songs legt is even verbluffend als veelbelovend. Leverden The Shins de inspiratie voor Floating Vibes, dan is Swim meteen helemaal anders: gedrenkt in reverb, met een riff van voorhistorische proporties en een knipoog naar de afropop van Vampire Weekend.
Het waarom van de buzz
Pophooks schudden de mannen van Surfer Blood blijkbaar zo uit hun mouw. Enkel Neighbour Riffs valt als oppervlakkige instrumental van de surfplank. Met Anchorage, tegen het einde van het album, benadert Surfer Blood de perfectie. De gitaarriffs zijn even simpel als geniaal, de drums blijven zes minuten lang onverstoord doorbeuken en Pitt vertelt ondertussen een indringend verhaal over de subarctische stad uit de titel.
“I just want volcanoes to erupt and thaw me out”, zingt Pitt. Zijn verlangen is inmiddels werkelijkheid geworden. De kwaliteiten van de band laten geen twijfel bestaan rond het waarom van de buzz. Met buitengewone verwachting wordt het uitkijken naar Pukkelpop. En dan maar hopen dat de bandleden hun zelfverklaarde “weakness for cocaine and liquor” voldoende onder controle hebben voor een bevestigend optreden en een meesterlijke tweede album.
Eerder verschenen op Damusic.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten