Geen mens die weet wat voor supplementen ze in het Engelse plaatsje Sunderland in het leidingwater gooien, maar feit is dat de lokale bands er symptomen van een verhoogde popgevoeligheid vertonen. Of het moet in de genen zitten, want via de broers Brewis behoren bands als Field Music, School of Language en The Futureheads tot één en dezelfde stamboom. The Futureheads zijn in dat geval het vervelende joch, dat met zijn melodieuze punk de geraffineerde pop van zijn broertjes overstemt. Met ‘The Chaos’ leveren ze voor de vierde keer op rij een solide plaat af.
De bronstige manier waarop zanger Barry Hyde aftelt voor openingsnummer The Chaos – “Five, four, three, two, one! Let’s go!” – doet meteen vermoeden dat je te maken hebt met een old school hardcoreplaat. De waarheid komt later pas aan het licht. Het aftellen wordt een motief doorheen het titelnummer. Bovendien heb je snel door dat Queen een even grote invloed is als pakweg The Clash of XTC.
Het refrein van Struck Dumb herinnert dan weer aan Electric Light Orchestra en is ook qua tekst niet helemaal onaantrekkelijk: “The negativity is ruining your sleep / It makes you wanna cry on your pillow.” Met Heartbreak Song begeven The Futureheads zich zelfs richting stadionrock. Misschien niet toevallig dat er een stukje Springsteen werd gestolen. Het orkestrale middendeel van Born To Run werd even geniaal als scharnierloos geïntegreerd. The Futureheads weten zichzelf bizar genoeg te relativeren door naar het verleden te kijken.
Een vrij stevige en constante drumbeat is het middel dat elk afzonderlijk nummer samenhoudt. Binnen dat uptempo kader is er echter veel mogelijk. Ondanks de koortjes en de fijnzinnige details heb je toch niet het gevoel dat de muziek bijster experimenteel is. De punkvibe blijft overheersen en ‘The Chaos’ ligt veertig minuten lang goed in het gehoor.
I Can Do That is een van de weinige nummers dat niet de melodische schwung van de overige songs heeft en ook qua structuur wat geforceerd overkomt. Dart At The Map is op zijn beurt wat aan de eentonige kant. Beide nummers zorgen ervoor dat de tweede helft van de plaat het moet afleggen tegen de eerste. Echt evenwichtig is het album dus niet. Maar ‘The Chaos’ – perfecte titel dus – heeft genoeg in huis om te blijven boeien.
Uit de schaduw van Franz Ferdinand
The Connector bijvoorbeeld, ook al zou je de band hier verwarren met Future Of The Left. Door hun mix van operastemmen, humor en een hels tempo klinken The Futureheads echter ook als Sparks in punkmodus. Het zal dan ook niet verbazen dat Cardiacs – de band die cultstatus verwierf met een schijnbaar onverzoenbare mengeling van punk en prog – een ander voornaam referentiepunt is.
Eindigen doen The Futureheads even groots als ze begonnen. Het nummer Jupiter is goeddeels opgetrokken uit a-capella-passages. Dat zien we Bloc Party nog niet gauw doen. The Futureheads werden in hun vroege dagen immers in een vakje geduwd met Bloc Party en Franz Ferdinand. 'The Choas' is verre van perfect, maar de band bewijst wel niet in de schaduw te moeten staan van haar tijdgenoten. 'The Chaos' valt trouwens op om het aanstekelijke plezier dat de band hoorbaar had bij het maken van deze plaat. En zoals steeds is de helft van het succes daarmee al bereikt.
Eerder verschenen op Damusic.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten