De voorbije week heb ik doorgebracht in Cannes, waar ik Location Flanders vertegenwoordigde op de Marché du Film. Voor ontspanning was er tussendoor meer dan voldoende tijd: recepties, lunchmeetings, feestjes, wandelingen, restaurantbezoeken,... Boven alle verwachtingen heb ik ook nog drie screenings kunnen bijwonen: 'Wall Street 2: Money Never Sleeps' (Oliver Stone), 'You Will Meet a Tall Dark Stranger' (Woody Allen) en 'Biutiful' (Alejandro Gonzàlez Iñàrritu). Drie totaal verschillende films met één element gemeen: een opvallende soundtrack.
Woody Allen koos voor zijn geliefde New Orleans klarinetjazz. Het frivole themadeuntje van zijn laatste film staat in mijn geheugen gegrift, al vanaf het moment dat de muziek Allen, Naomi Watts en Josh Brolin begeleidde over de rode loper van en naar het Grand Théatre Lumière. De muziek van Iñàrritu's film - of zeg ik beter meesterwerk? - was dan weer totaal nieuw en fris. Niets orkestraals viel erin te bespeuren. Wel een broeierige, onheilspellende gitaar en duistere elektronica, volledig in lijn met de loodzware sfeer van de film. De gehele geluidsmix was trouwens magistraal. De kwaliteit van geluid in een film valt mij doorgaans niet zo op, maar 'Biutiful' liet me geen andere keuze.
Het vervolg op 'Wall Street' deed visueel erg denken aan de eerste film uit 1987. We zijn nu drieëntwintig jaar later. Gordon Gekko is back in town en wordt schitterend vertolkt door Michael Douglas. Voor de muziek deed Stone ook beroep op iconen. Craig Armstrong verzorgde de klassevolle, maar weinig spannende orkestrale score. Meer pit zat er in de songs van voormalige Talking Head David Byrne en Brian Eno, die bij het verschijnen van de eerste 'Wall Street' toch ook al (langer dan) een decennium meedraaiden.
Met de muziek was ik al vertrouwd genoeg, want de plaat 'Everything That Happens Will Happen Today' is al anderhalf jaar uit. Vorig jaar zag ik Byrne de muziek spelen (en dansen) op de Lokerse Feesten. Reflecterend in de glimmende ruiten van de New Yorkse buildings kreeg het allemaal nog een extra dimensie. Het nummer Strange Overtones kreeg terecht een voorkeursplaats toebedeeld in de film. Beluister het hier:
Woody Allen koos voor zijn geliefde New Orleans klarinetjazz. Het frivole themadeuntje van zijn laatste film staat in mijn geheugen gegrift, al vanaf het moment dat de muziek Allen, Naomi Watts en Josh Brolin begeleidde over de rode loper van en naar het Grand Théatre Lumière. De muziek van Iñàrritu's film - of zeg ik beter meesterwerk? - was dan weer totaal nieuw en fris. Niets orkestraals viel erin te bespeuren. Wel een broeierige, onheilspellende gitaar en duistere elektronica, volledig in lijn met de loodzware sfeer van de film. De gehele geluidsmix was trouwens magistraal. De kwaliteit van geluid in een film valt mij doorgaans niet zo op, maar 'Biutiful' liet me geen andere keuze.
Het vervolg op 'Wall Street' deed visueel erg denken aan de eerste film uit 1987. We zijn nu drieëntwintig jaar later. Gordon Gekko is back in town en wordt schitterend vertolkt door Michael Douglas. Voor de muziek deed Stone ook beroep op iconen. Craig Armstrong verzorgde de klassevolle, maar weinig spannende orkestrale score. Meer pit zat er in de songs van voormalige Talking Head David Byrne en Brian Eno, die bij het verschijnen van de eerste 'Wall Street' toch ook al (langer dan) een decennium meedraaiden.
Met de muziek was ik al vertrouwd genoeg, want de plaat 'Everything That Happens Will Happen Today' is al anderhalf jaar uit. Vorig jaar zag ik Byrne de muziek spelen (en dansen) op de Lokerse Feesten. Reflecterend in de glimmende ruiten van de New Yorkse buildings kreeg het allemaal nog een extra dimensie. Het nummer Strange Overtones kreeg terecht een voorkeursplaats toebedeeld in de film. Beluister het hier:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten