In de oudheid voorspelde het orakel van Delphi, omgeven door de magische dampen der aarde, het lot van zijn bezoekers. Het orakel van de BBC houdt het dezer dagen bescheidener, maar voorspelde wel dat Delphic één van dé revelaties van 2010 zou zijn. Het potentieel dat aan het trio uit Manchester wordt toegedicht, is aan ons evenmin ongemerkt voorbijgegaan. Met ‘Acolyte’ levert Delphic een meer dan degelijk debuut af.
De persaandacht die Delphics eersteling al kreeg aan zowel Vlaamse als Waalse zijde is niet gering. Het is een zeldzame gebeurtenis dat de neuzen van de muziekcritici zo manifest in dezelfde richting wijzen. Maar het album werd overal voorzichtig lovend onthaald en dat is een houding waaraan ook wij graag onze steun verlenen. ‘Acolyte’ kan namelijk bogen op een aantal hoogst dansbare topsongs.
Een consistente kwaliteit is echter een ander verhaal. De titel ‘Acolyte’ kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden: als “nieuweling” – en dat is Delphic onmiskenbaar en zelfs met verve – maar ook als “volgeling”. Hun muziek beschrijven zonder vergelijkingen met vermeende voorbeelden lijkt dan ook een onmogelijke opdracht. Referenties aan stadsgenoten New Order zijn nooit ver weg.
Maar er is veel meer aan de hand. Zowel de hedendaagse indie als de vroege techno en dance zijn immers goed vertegenwoordigd in Delphics sound. Probeer daar maar eens een etiket op te kleven. Dat is even onmogelijk als zinloos. De open blik waarmee het kunstige drietal zijn laptops te lijf gaat om muziek te creëren is op zijn minst bewonderenswaardig.
Wat er uiteindelijk uit de bus kwam, kan bezwaarlijk worden afgedaan als digitaal knip- en plakwerk. Het merendeel van de melodieën, vlekkeloos gezongen door James Cook, nestelt zich in je oren als een doorgewinterde teek. Maar in plaats van je leeg te zuigen, zijn de songs net van die aard dat ze je opzadelen met positieve gevoelens als gelukzaligheid of lichte melancholie.
Beloftevol, niet foutloos
Doubt is het meest catchy nummer en werd dan ook terecht gekozen als single. Dat ook het wat langdradige Counterpoints een single is geweest, is dan weer moeilijker te verantwoorden. Maar goed, zeven nummers lang doet Delphic het zonder meer uitstekend.
De brede synthtapijten van This Momentary, de weerspannige gitaarsolo in Halcyon, de uitgesponnen rave van het titelnummer,… aan hoogtepunten geen gebrek. Submission lijkt zelfs een keurig opgepoetst archiefstukje van Tears For Fears en dat is eerder een compliment dan een vingerwijzing.
De drie laatste nummers – Counterpoint, het overbodige Ephemera en Remain – halen spijtig genoeg niet meer hetzelfde hoge niveau. Toch heeft Delphic op ‘Acolyte’ gepresteerd wat een debutant hoort te doen: opvallen en het gespreksonderwerp van de dag zijn. De belofte ten volle waarmaken komt later wel.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/delphic/acolyte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten