Apse, het duistere postrockgezelschap dat in 2006 voor collectieve verstomming zorgde met zijn debuut ‘Spirit’, heeft een nieuwe plaat: ‘Climb Up’. De geest van ‘Spirit’ is echter gaan vliegen en vandaag blijkt Apse een andere band te zijn.
‘Spirit’ werd ooit beschreven als de nagel aan de doodskist van de postrock, omdat Apse erin slaagde de donkere aspecten uit het genre te lichten en de ballast voor dood achter te laten. Op de plaat spreidde de band bovendien één kenmerkende, unieke sound tentoon. Op ‘Climb Up’ blijft er van die verdiensten nog bitter weinig over.
De glimmende zwarte hoes was heel erg toepasselijk voor 'Spirit'. Ook uit de hoes van ‘Climb Up’ valt (helaas) veel af te leiden. Apse klimt uit zijn donkere universum, een hypothese die door de muziek helemaal wordt bekrachtigd.
Intern heeft Apse enkele grondige wijzigingen ondergaan de voorbije jaren. Bobby Toher is nog het enige overblijvende stichtende lid van de band. Hij zonderde zich samen met Michael Gundlach – ook te horen op ‘Spirit’ – maandenlang af op de stranden van Cape Cod, Massachusetts en vond er twee nieuwe muzikanten bij.
Uit lange schrijf- en improvisatiesessies kwam de muziek van ‘Climb Up’ tevoorschijn. Toher zette zelf de schaar in de opnames en kwam zo tot twaalf songs. Hier en daar zijn de sporen van dat knip- en plakwerk duidelijk hoorbaar. Neem nu The Age. Dat nummer gaat als een soort miniopera alle kanten op, maar gaat vooral tenonder aan een gebrek aan structuur.
Met opener Blown Doors vindt de band nochtans aansluiting bij ‘Spirit’. Tribale drums, overweldigende gitaren, spookachtige zang en sinistere regels als “This is your final morning” doen alleen maar het beste vermoeden. Maar in wat volgt, kronkelt en wentelt Apse’s sound dat het een lieve lust is.
Te veel walletjes
En toch valt Apse na vier nummers al in herhaling. De band wil te veel, maar heeft zelf te weinig in de aanbieding. In een koor tegen het einde van In Gold horen wij nog echo’s van de oude Apse, maar dergelijke opflakkeringen zijn eerder schaars.
Tropica is een langzaam rijzende, mislukte instrumental met een flauwe fade-out, Lie klinkt als een afdankertje van Radiohead en wanneer ook The Return de mist in gaat, zijn we helemaal zeker: Apse is het noorden kwijt.
Er zit onmiskenbaar potentieel in deze bezetting, maar de koerswijziging blijkt voor Apse te radicaal en de band moet dringend terug op de rails gezet worden. Apse zal met ‘Climb Up’ zonder twijfel een bepaald publiek kunnen aanboren, maar waarschijnlijk niet het publiek dat ooit naar de keel werd gegrepen door ‘Spirit’. Daarvoor eet de band te geforceerd van te veel walletjes.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/apse/climb-up
Geen opmerkingen:
Een reactie posten