Mew - No More Stories

Met een haast kinderlijke rusteloosheid telden we maandenlang de dagen af tot de release van Mews ‘No More Stories’, een beetje zoals we vroeger deden in de aanloop naar Pasen. En om die vergelijking compleet te maken, koos Mew voor een cover met een gevleugeld paasei. Een teken aan de wand, zo blijkt, want ‘No More Stories’ moet niet onderdoen voor de grandeur van die klokken van Rome.

Na het vertrek van bassist Johan Wohlert zijn ze bij Mew officieel nog maar met drie. Toch slaagt de Deense band erin om zichzelf, met behulp van een batterij gastmuzikanten, te overtreffen. Zoiets leek bij de release van het uitstekende ‘And The Glass Hand Kites’ in 2005 nochtans ondenkbaar. Maar terwijl die plaat van vele walletjes tegelijk at, vertoont ‘No More Stories’ een meer rechtlijnige aanpak, waardoor het muzikale verhaal als geheel een minder grillig parcours aflegt.

Door de nog prominentere aanwezigheid van synthesizers is Mews sound bovendien een tikkeltje romiger, maar zeker niet flauwer geworden. Integendeel zelfs. De dromerige en spacy pop waarvan de band zijn handelsmerk maakte, wordt er alleen maar krachtiger door. En ook de hemelse vocalen van Jonas Bjerre weerkaatsten nooit eerder tegen een pakkender decor.

‘No More Stories’ mag zich overigens de trotse vader noemen van Cartoons And Macramé Wounds, Mews mooiste vocale bravourestukje tot nog toe. De meervoudige zanglijnen van Bjerre en een vierkoppig vrouwenkoor zijn zo sierlijk verweven dat je tekstregels hoort die er wonderlijk genoeg niet zijn. Het is een soort magie waarvan wij week worden vanbinnen.

Cartoons And Macramé Wounds, nummer zeven op de plaat, lijkt bovendien het hoogtepunt van een songcyclus die begint bij openingsnummer New Terrain. Met de korte intro Hawaii Dream - waarvan de volledige tekst als albumtitel dienst doet - begint de volgende reeks van zeven nummers. Bovendien is het vijfde nummer van elke cyclus bij wijze van intermezzo een titelloze (quasi-)instrumental en is het afsluitende Reprise een symfonische miniversie van Silas The Magic Car.

Tegendraads, exotisch, poëtisch

Dat Mew iets afweet van albums maken, is al lang geen geheim meer. Maar de tweeledige structuur van ‘No More Stories’ is zonder overdrijven onovertroffen. Is het Mews persoonlijke knipoog naar de grote albumkunst van de jaren zeventig? Goed mogelijk, want ook ‘And The Glass Hand Kites’ was een erg verzorgde en coherente plaat. En ook puur muzikaal graaft de band trouwens in het verleden, naar zowat alles tussen prog en indierock.

Ach, wat valt er veel goeds te zeggen over ‘No More Stories’, over de tegendraadse ritmes van Introducing Palace Players, over de in indiepop gegoten jeugdherinneringen in Beach, over de exotische percussie in Hawaii, over de donkere ondertonen van de jaren tachtig in Tricks Of The Trade en over de poëtische, in het dagelijkse leven gewortelde teksten. Wat ons betreft, hoeft er vandaag inderdaad geen ander verhaal meer verteld te worden.

Eerder verschenen op http://www.damusic.be/cd/mew/no-more-stories-are-told-today-im-sorry-they-washed-away-no-more-stories-the-world-is-grey-im