Onze aardbol telt met een beetje goede wil twee K3’s. De eerste is het jolige kinderliedjestrio dat onlangs een duo werd en ondertussen middels een tv-show krampachtig een nieuw lachebekje vond. En dan is er het trio Kate Nash, Kate Perry en Katie Melua, drie K’s die zich de voorbije jaren in de kijker zongen. Enter Cate Le Bon, die met haar debuut ‘Me Oh My’ in een donkere uithoek van dezelfde vijver vist.De vergelijking gaat immers heus wel verder dan de gelijkende voornamen alleen. Net als Nash, Perry en Melua maakt Le Bon namelijk deel uit van een nieuwe generatie vrouwelijke singer-songwriters. Toch bevindt ze zich eerder aan de duistere, nu eens alternatieve, dan weer folky kant van de hedendaagse pop. Deze Cate durft haar tanden laten zien. En wees gerust, er zitten er een paar vlijmscherpe tussen.
De fundamenten van Le Bons songs zijn steevast eenvoudig, maar degelijk. Als kapstok gebruikt ze meestal een vrij klassieke akkoordenreeks, gespeeld op akoestische of cleane elektrische gitaar. Maar wie na de sobere eerste maten teleurgesteld zou raken, schiet beslist wakker naarmate Le Bon kleine finesses in de mix gooit en een broeierig spanningsveld creëert.
Neem bijvoorbeeld titelnummer Me Oh My, dat halverwege door wrange synths in zijn aanvankelijk brave imago wordt gekrenkt en uiteindelijk wegdeemstert onder een licht gloeiende laag distortion. Sad sad feet, het volgende nummer, wordt gewoon weer ingezet door de loepzuivere stem van Le Bon. Alsof er niks gebeurd is. Die continue afwisseling tussen herkenbaarheid en verrassing doet ‘Me Oh My’ uitstijgen boven de modale popplaat.
Ergens tussen David Bowie en Sandy Denny
Leuk is trouwens hoe de jaren zeventig weerklinken in sommige van Le Bons songs. Zo knipoogt Hollow Trees House Hounds naar de glamrock. Was de androgyne Bowie uit de vroege jaren zeventig écht een vrouw geweest, dan had hij misschien wel net zo geklonken. Bovendien heeft Le Bons stem zowel laag als hoog een erg warm timbre, waardoor de vergelijking met Sandy Denny van Fairport Convention zich opdringt.
De eerste man die overtuigd raakte van Le Bons potentieel was Gruff Rhys van Super Furry Animals. Hij nam haar mee op tournee en richtte zelfs speciaal voor haar een nieuw label (Irony Bored) op. “Het zal moeilijk zijn om Le Bons erg originele en sterke songs op de latere releases van mijn label te evenaren,” verklapte Rhys aan muziekmagazine NME. Een revolutie zal Le Bon naar ons gevoel niet ontketenen met haar debuut, maar sterke, bedwelmende songs schrijft ze zeker. In Rhys’ plaats zouden wij ook klamme handen krijgen.
Eerder verschenen op
Geen opmerkingen:
Een reactie posten