Oceansize, Vaartkapoen, Molenbeek, 6 november 2009
Ransoms ('10)Unfamiliar
Legal Teens ('09)
Paper Champion
Build Us A Rocket Then, You Rocket Building Cunt ('10)
Legal Teens ('09)
Paper Champion
Build Us A Rocket Then, You Rocket Building Cunt ('10)
Massive Bereavemen
Steven's Head ('10)
Steven's Head ('10)
A Homage To Shame
You Can't Keep a Bad Man Down
Home & Minor ('09)
It's My Tale ('10)
? ('10)
Meredith (Bis #1)
You Can't Keep a Bad Man Down
Home & Minor ('09)
It's My Tale ('10)
? ('10)
Meredith (Bis #1)
The Charm Offensive
Een jaar nadat Oceansize in Manchester de verjaardagstaart aansneed met integrale uitvoeringen van hun eerste drie platen (uitgebracht als de magistrale, gelimiteerde box 'Feed To Feed'), luidt de band zijn tweede decennium in met een verrassend intieme EP ('Home & Minor') en een Europese tournee, die officieel van start ging in de Molenbeekse Vaartkapoen. Door het grote aandeel aan sterk nieuw materiaal toonde het eigenzinnige vijftal zich tot op de tanden gewapend voor het tweede hoofdstuk van zijn carrière.
Wie op tijd ter plaatse was, moest echter eerst het weinig overtuigende voorprogramma van The Worldonfire uitzitten, een gezichtloze, Londense band die zich het best laat omschrijven als een doorslagje van The Fall Of Troy. Op enkele ingenieuze drumpartijen na, slaagde de band er nergens in zijn megalomane naam eer aan te doen. “Wat een stelletje posers”, hoorden we iemand in het publiek zeggen. De waarheid kan hard zijn.
Een tegenvallend voorprogramma heeft gelukkig één positief effect: de kwaliteiten van de hoofdact komen er alleen maar beter door uit de verf. Zo geschiedde ook in de Vaartkapoen. Hoewel de geluidsmix – met name het volume van de microfoon van zanger-gitarist Mike Vennart –, niet altijd optimaal was, maakte Oceansize een onuitwisbare indruk met weidse composities en een verbluffende interactie.
Progressive Death Indie
Het was evenwel niet allemaal “Progressive Death Indie” – zoals de groep zichzelf graag omschrijft – wat de klok sloeg. Zo werden van de nieuwe EP het rustig voortkabbelende Home & Minor en het verfrissende Legal Teens gespeeld. Met Ransoms nam de band zelfs de gewaagde gok om zijn set te beginnen met een nummer van de vooralsnog titelloze nieuwe plaat.
De setlist bleek uiteindelijk voor de helft opgetrokken uit nieuw materiaal (zij het van de reeds uitgebrachte EP, zij het van de nieuwe plaat, die verschijnt in 2010). Naar topnummers als Catalyst, Ornament, en Trail Of Fire konden we fluiten, maar verschroeiende versies van Unfamiliar, A Homage To Shame en Massive Bereavement zorgden voor een positieve balans.
Niet iedereen zal de hoge dosis nieuw werk gewaardeerd hebben, maar het viel niet te ontkennen dat een nagelnieuwe song als Build Us A Rocket Then, You Rocket Building Cunt nu al kan wedijveren met het meest snedige werk uit Oceansize’s discografie. Andere nummers lieten zich minder makkelijk vatten, maar de ervaring leert dat we ons daarover nog geen zorgen moeten maken.
Het Engelse kwintet schitterde zelfverzekerder dan ooit en speelde nu eens indrukwekkend statisch op een lijn om het volgende ogenblik helemaal loos te gaan. Wat nog maar eens opviel, was de vernieuwende manier waarop Oceansize vaak tot drie gitaarpartijen ineenvlecht. Tegelijk werd ons op het hart gedrukt dat de mannen nog niets aan creativiteit en discipline hebben ingeboet. Met hoge verwachtingen wordt het nu uitkijken naar die nieuwe plaat.
Eerder verschenen op:
Wie op tijd ter plaatse was, moest echter eerst het weinig overtuigende voorprogramma van The Worldonfire uitzitten, een gezichtloze, Londense band die zich het best laat omschrijven als een doorslagje van The Fall Of Troy. Op enkele ingenieuze drumpartijen na, slaagde de band er nergens in zijn megalomane naam eer aan te doen. “Wat een stelletje posers”, hoorden we iemand in het publiek zeggen. De waarheid kan hard zijn.
Een tegenvallend voorprogramma heeft gelukkig één positief effect: de kwaliteiten van de hoofdact komen er alleen maar beter door uit de verf. Zo geschiedde ook in de Vaartkapoen. Hoewel de geluidsmix – met name het volume van de microfoon van zanger-gitarist Mike Vennart –, niet altijd optimaal was, maakte Oceansize een onuitwisbare indruk met weidse composities en een verbluffende interactie.
Progressive Death Indie
Het was evenwel niet allemaal “Progressive Death Indie” – zoals de groep zichzelf graag omschrijft – wat de klok sloeg. Zo werden van de nieuwe EP het rustig voortkabbelende Home & Minor en het verfrissende Legal Teens gespeeld. Met Ransoms nam de band zelfs de gewaagde gok om zijn set te beginnen met een nummer van de vooralsnog titelloze nieuwe plaat.
De setlist bleek uiteindelijk voor de helft opgetrokken uit nieuw materiaal (zij het van de reeds uitgebrachte EP, zij het van de nieuwe plaat, die verschijnt in 2010). Naar topnummers als Catalyst, Ornament, en Trail Of Fire konden we fluiten, maar verschroeiende versies van Unfamiliar, A Homage To Shame en Massive Bereavement zorgden voor een positieve balans.
Niet iedereen zal de hoge dosis nieuw werk gewaardeerd hebben, maar het viel niet te ontkennen dat een nagelnieuwe song als Build Us A Rocket Then, You Rocket Building Cunt nu al kan wedijveren met het meest snedige werk uit Oceansize’s discografie. Andere nummers lieten zich minder makkelijk vatten, maar de ervaring leert dat we ons daarover nog geen zorgen moeten maken.
Het Engelse kwintet schitterde zelfverzekerder dan ooit en speelde nu eens indrukwekkend statisch op een lijn om het volgende ogenblik helemaal loos te gaan. Wat nog maar eens opviel, was de vernieuwende manier waarop Oceansize vaak tot drie gitaarpartijen ineenvlecht. Tegelijk werd ons op het hart gedrukt dat de mannen nog niets aan creativiteit en discipline hebben ingeboet. Met hoge verwachtingen wordt het nu uitkijken naar die nieuwe plaat.
Eerder verschenen op:
http://www.damusic.be/live/oceansize/gewapend-voor-hoofdstuk-twee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten