Ziekte, pijn en verdriet, de onvermijdelijke dood, afscheid,... Het zijn thema’s die al lang ingang hebben gevonden in de popmuziek. Maar de delicate manier waarop de New Yorkse band The Antlers zich de onderwerpen eigen maakt, is ongezien. Op ‘Hospice’ raken we als luisteraar betrokken bij de aftakeling van Sylvia. En dat is op zijn zachtst gezegd een levensechte, louterende ervaring.
Het concept voor ‘Hospice’ komt uit de koker van zanger-gitarist Peter Silberman. Slechts drieëntwintig is de muzikant en het is opmerkelijk met wat voor stijl en maturiteit hij schrijft over menselijk leed en de relaties die daar op hun beurt onder lijden. ‘Hospice’ is tegelijk aangrijpend en urgent want we zijn op een punt gekomen dat vreselijke ziektes als kanker iedereen aangaan.
De muziek op zich is alleraardigst, maar met de teksten op schoot wordt het album nog duizendmaal intenser. Net dat ineengrijpen van woord en geluid maakt het album zo uniek. Het mag dan ook geen wonder heten dat The Antlers op de affiche van Crossing Border staan, een festival dat van de symbiose tussen literatuur en muziek een topprioriteit maakt.
"Something in my throat made my next words shake", verklaart Silberman in Two. Zijn trillende stem, waarin nu eens Antony, dan weer John Martyn zaliger weerklinkt, is een constante en lijkt samen met de vaak verwrongen achtergrondgeluiden uiting te geven aan de innerlijke kortsluiting van de ik-verteller. Vocale uithalen, zoals de smekende wanhoopskreten in Sylvia, zijn eerder beperkt, maar missen hun doel nooit.
In de vertelling zit een sierlijke lijn, die mooi wordt gespreid over tien delen, van een woelige instrumentale voorbode (Prologue) over wederzijde frustraties (Sylvia) en zondebokgevoelens (Atrophy) tot een Epilogue, waarin Sylvia enkel nog als schim terugkeert in de nachtmerries van de verteller.
Katharsis
We worden echter nog het meest naar de keel gegrepen door het licht optimistische Bear, dat druipt van liefde en begint met: “There’s a bear inside your stomach / A cub’s been kicking from within / He’s loud, though without vocal cords / We’ll put an end to him / We’ll make all the right appointments / No one ever has to know / And then tomorrow I’ll turn twenty-one / We’ll script another show.”
Naast pure gevoelens in prozaïsche poëzie, werd de plaat ook muzikaal erg zorgvuldig gearrangeerd, soms groots met synths en blazers, maar altijd erg sereen. Enkel Two stelt teleur door het wat misplaatste samengaan van uptempo muziek en hartverscheurende woorden. Daartegenover staat het op alle gebieden sublieme Shiva.
‘Hospice’ is een tijdloos kunstwerk dat in al zijn muzikale en literaire schoonheid aanzet tot nadenken over wat bijna alledaags is geworden. De Oude Grieken hadden er een mooi woord voor: katharsis.
Het concept voor ‘Hospice’ komt uit de koker van zanger-gitarist Peter Silberman. Slechts drieëntwintig is de muzikant en het is opmerkelijk met wat voor stijl en maturiteit hij schrijft over menselijk leed en de relaties die daar op hun beurt onder lijden. ‘Hospice’ is tegelijk aangrijpend en urgent want we zijn op een punt gekomen dat vreselijke ziektes als kanker iedereen aangaan.
De muziek op zich is alleraardigst, maar met de teksten op schoot wordt het album nog duizendmaal intenser. Net dat ineengrijpen van woord en geluid maakt het album zo uniek. Het mag dan ook geen wonder heten dat The Antlers op de affiche van Crossing Border staan, een festival dat van de symbiose tussen literatuur en muziek een topprioriteit maakt.
"Something in my throat made my next words shake", verklaart Silberman in Two. Zijn trillende stem, waarin nu eens Antony, dan weer John Martyn zaliger weerklinkt, is een constante en lijkt samen met de vaak verwrongen achtergrondgeluiden uiting te geven aan de innerlijke kortsluiting van de ik-verteller. Vocale uithalen, zoals de smekende wanhoopskreten in Sylvia, zijn eerder beperkt, maar missen hun doel nooit.
In de vertelling zit een sierlijke lijn, die mooi wordt gespreid over tien delen, van een woelige instrumentale voorbode (Prologue) over wederzijde frustraties (Sylvia) en zondebokgevoelens (Atrophy) tot een Epilogue, waarin Sylvia enkel nog als schim terugkeert in de nachtmerries van de verteller.
Katharsis
We worden echter nog het meest naar de keel gegrepen door het licht optimistische Bear, dat druipt van liefde en begint met: “There’s a bear inside your stomach / A cub’s been kicking from within / He’s loud, though without vocal cords / We’ll put an end to him / We’ll make all the right appointments / No one ever has to know / And then tomorrow I’ll turn twenty-one / We’ll script another show.”
Naast pure gevoelens in prozaïsche poëzie, werd de plaat ook muzikaal erg zorgvuldig gearrangeerd, soms groots met synths en blazers, maar altijd erg sereen. Enkel Two stelt teleur door het wat misplaatste samengaan van uptempo muziek en hartverscheurende woorden. Daartegenover staat het op alle gebieden sublieme Shiva.
‘Hospice’ is een tijdloos kunstwerk dat in al zijn muzikale en literaire schoonheid aanzet tot nadenken over wat bijna alledaags is geworden. De Oude Grieken hadden er een mooi woord voor: katharsis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten