Mew, Botanique (Orangerie), Brussel, 1 november 2009
Introducing Palace PlayersShe Spider
Circuitry of the Wolf
Chinaberry Tree
Am I Wry? No
156
White Lips Kissed
Sometimes Life Isn’t Easy
Silas The Magic Car
Hawaii
Saviours of Jazz Ballet
Snow Brigade
Special (Bis #1)
Zookeeper’s Boy
Comforting Sounds (Bis #2)
Zondagavond. 18.45u. De regen komt met de duizenden liters tegelijk uit de hemel gevallen. Wie zien geen hand voor ogen en worden net niet verblind door de waterwolk die onze voorganger in zijn kielzog voert. En toch zijn we in gedachten al meer bij Mew dan op de baan, wanneer gitarist Bo Madsen plots zijn opwachting maakt op Studio Brussel en een show met exploderende beren en een ‘niet-goed-geld-terug-garantie’ in het vooruitzicht stelt, om – net voor hij terug de kleedkamer in duikt – nog zijn eigen song Special aan te vragen. Speciaal en magisch, dat is – zo bleek enkele uren later – wel het minste wat je van een Mew-show mag verwachten.
Er al eens over nagedacht hoe u invulling zou geven aan uw ultieme Deense namiddag? Ik zou het hele oeuvre van Mew door de boxen jagen, mezelf te goed doen aan Royal Dansk-boterkoekjes, bloemlezen uit het werk van Andersen en – for old times sake – een Vikingeskib bouwen met Lego. Zeker wat muziek betreft is Mew al een tijdje Denemarkens meest gewaardeerde exportproduct, al lijkt de band nog altijd door heel wat potentiële fans schromelijk over het hoofd gezien. Toch werden de Deense artpoppers in de Orangerie (Botanique, Brussel) door een aardige menigte opgewacht, waar ze na vijf steengoede platen ook wel recht op hebben.
It can be done
Wie de voorbije jaren betoverd werd door het Scandinavische vakmanschap van platen als ‘Frengers’, ‘And The Glass Handed Kites…’ en het nu al onverwoestbare ‘No More Stories’, kon niet anders dan met torenhoge verwachtingen afzakken naar de Brusselse Kruidtuin. Houdt de wonderlijke stem van Jonas Bjerre ook stand op een podium? Werkt de rijkelijk gevulde, maar vederlichte productie van de albums ook in een livesetting? Enkele schoonheidsfoutjes niet te na gesproken, konden we alleen maar besluiten: Yes, it can be done!
Bij Mew denken we spontaan aan eigenzinnige pop, bizarre ritmiek en een magisch sfeertje, een geheim recept dat Mew ook tijdens liveshows met veel zorg bereidt. Improvisatie werd daarbij misschien tot een minimum beperkt, maar als tegenprestatie gaf de band alle nummers vlekkeloos en met duidelijke overgave ten beste. Met een ultrafunky Special, de venijnig tegen elkaar opbiedende gitaren in Circuitry of the Wolf en de schitterende herwerkte versie van 156 had Mew zelfs een paar regelrechte verrassingen in petto. Verbazingwekkende visuals (denk onder meer aan vioolspelende katten en dansende hertenskeletten) zetten de macabere gloed van de muziek extra in de verf.
Denmark’s finest
Vooral uit ‘And The Glass Handed Kites…’ werd uitvoerig geput. Een uitstekende plaat natuurlijk, maar als we tussen alle briljantie door toch een minpuntje mogen formuleren, dan is het wel dat ‘No More Stories’ te veel wereldnummers bevat om van secundair belang te zijn in een setlist. Vergeefs wachtten we op Repeaterbearer, Tricks of the Trade en Vaccine. Sometimes Life Isn’t Easy en Introducing Palace Players, ook nieuwe nummers, zorgden voor absolute hoogtepunten. Er zat dus misschien nog net ietsje meer in.
Overigens zelden zo’n straffe concertopbouw gezien als zondag in de Botanique. Er werd mooi afgewisseld tussen blokken nieuwe en oudere muziek en nummers die op plaat samen horen, werden ook live netjes bijeengehouden. Bovendien bleek de epische coda van Comforting Sounds (in de tweede bisronde) de perfecte uitloper voor een memorabele avond. Zanger Bjerre bleef meer dan stoïcijns bij zijn eigen prestatie. Vrijwel bewegingloos en schijnbaar schuchter, maar tegelijk mysterieus en charismatisch imponeerde hij nog het meest met zijn fantasierijke zanglijnen. En zo kwam Mew in Brussel tonen wie Denmark’s finest is. Wij durven dan ook sterk te betwijfelen dat er überhaupt iemand na de show zijn entreegeld is komen terugvragen.
Er al eens over nagedacht hoe u invulling zou geven aan uw ultieme Deense namiddag? Ik zou het hele oeuvre van Mew door de boxen jagen, mezelf te goed doen aan Royal Dansk-boterkoekjes, bloemlezen uit het werk van Andersen en – for old times sake – een Vikingeskib bouwen met Lego. Zeker wat muziek betreft is Mew al een tijdje Denemarkens meest gewaardeerde exportproduct, al lijkt de band nog altijd door heel wat potentiële fans schromelijk over het hoofd gezien. Toch werden de Deense artpoppers in de Orangerie (Botanique, Brussel) door een aardige menigte opgewacht, waar ze na vijf steengoede platen ook wel recht op hebben.
It can be done
Wie de voorbije jaren betoverd werd door het Scandinavische vakmanschap van platen als ‘Frengers’, ‘And The Glass Handed Kites…’ en het nu al onverwoestbare ‘No More Stories’, kon niet anders dan met torenhoge verwachtingen afzakken naar de Brusselse Kruidtuin. Houdt de wonderlijke stem van Jonas Bjerre ook stand op een podium? Werkt de rijkelijk gevulde, maar vederlichte productie van de albums ook in een livesetting? Enkele schoonheidsfoutjes niet te na gesproken, konden we alleen maar besluiten: Yes, it can be done!
Bij Mew denken we spontaan aan eigenzinnige pop, bizarre ritmiek en een magisch sfeertje, een geheim recept dat Mew ook tijdens liveshows met veel zorg bereidt. Improvisatie werd daarbij misschien tot een minimum beperkt, maar als tegenprestatie gaf de band alle nummers vlekkeloos en met duidelijke overgave ten beste. Met een ultrafunky Special, de venijnig tegen elkaar opbiedende gitaren in Circuitry of the Wolf en de schitterende herwerkte versie van 156 had Mew zelfs een paar regelrechte verrassingen in petto. Verbazingwekkende visuals (denk onder meer aan vioolspelende katten en dansende hertenskeletten) zetten de macabere gloed van de muziek extra in de verf.
Denmark’s finest
Vooral uit ‘And The Glass Handed Kites…’ werd uitvoerig geput. Een uitstekende plaat natuurlijk, maar als we tussen alle briljantie door toch een minpuntje mogen formuleren, dan is het wel dat ‘No More Stories’ te veel wereldnummers bevat om van secundair belang te zijn in een setlist. Vergeefs wachtten we op Repeaterbearer, Tricks of the Trade en Vaccine. Sometimes Life Isn’t Easy en Introducing Palace Players, ook nieuwe nummers, zorgden voor absolute hoogtepunten. Er zat dus misschien nog net ietsje meer in.
Overigens zelden zo’n straffe concertopbouw gezien als zondag in de Botanique. Er werd mooi afgewisseld tussen blokken nieuwe en oudere muziek en nummers die op plaat samen horen, werden ook live netjes bijeengehouden. Bovendien bleek de epische coda van Comforting Sounds (in de tweede bisronde) de perfecte uitloper voor een memorabele avond. Zanger Bjerre bleef meer dan stoïcijns bij zijn eigen prestatie. Vrijwel bewegingloos en schijnbaar schuchter, maar tegelijk mysterieus en charismatisch imponeerde hij nog het meest met zijn fantasierijke zanglijnen. En zo kwam Mew in Brussel tonen wie Denmark’s finest is. Wij durven dan ook sterk te betwijfelen dat er überhaupt iemand na de show zijn entreegeld is komen terugvragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten