Een band bestaat uit een aantal muzikanten en een drummer. Het is een klassieke grap in het rockmilieu, maar voor jazz gaat die vlieger niet op. Topdrummers als Tony Williams en Jack DeJohnette bewezen het al in het verleden en Sebastian Rochford van Polar Bear bewijst het opnieuw met ‘Peepers’, ongetwijfeld een van de meest groovy jazzstatements van het jaar.
Je zou het hem nochtans niet aangeven. Rochford lijkt de stilte zelve. Op het podium neemt hij de gedaante van een octopus aan. Zijn armen gaan alle kanten op en spelen met het grootste gemak de meest ongewone grooves, maar zijn gezicht geeft geen krimp. En precies vanonder het indrukwekkende kapsel van deze man komen de meest simpele, geniale jazzthema’s.
Happy For You is meteen een schot in de roos. Een hobbelende beat, een krakende gitaar en twee tenorsaxen zorgen voor een unieke sound. Maar het is even wennen aan het vuile geluid van de band. Fans van afgelikte, gepolijste jazz mogen de zaal nu verlaten. Maar misschien raken ze net voor de uitgang nog wel bedwelmd door de sterke melodieën en het verbazingwekkende interplay van het Britse kwintet.
Acoustic Ladyland naar de kroon
Hetzelfde gevoel bekroop je trouwens bij 'Living With A Tiger', de laatste plaat van Acoustic Ladyland. Dat is een andere band van Rochford en Polar Bear-saxman Pete Warham. Beide bands overtuigden zowel jazz- als rockcritici en ‘Peepers’ is het zoveelste spoor van de briljantie van Rochford, Warham en co.
Maar terwijl Acoustic Ladyland hard en snel tekeer gaat, legt Polar Bear nog meer nadruk op textuur, bijvoorbeeld op A New Morning Will Come, gedreven door een hiphopbeat, en op The Love Didn’t Go Anywhere, een compositie die uitblinkt door zijn filmische zeggingskracht. Hissende cimbalen en een bloeimooi thema, meer is er niet nodig om de bittere tragiek uit de titel op te roepen.
Op het onomatopeïsche Bap Bap Bap laat Polar Bear zich van zijn meest funky kant horen. Net als op het titelnummer, dat echter ook avontuurlijke uitstapjes maakt naar soul en de losgeslagen uithalen van de freejazz. Met de ultrakorte, vormeloze improvisaties Bump en Scream begeeft de bende zich zelfs op het territorium van avant-guru John Zorn.
Op zicht hebben de stukjes niet veel te betekenen, maar ze plaveien wel meesterlijk de weg voor Hope Every Day Is A Happy New Year, dat vergeven van de laptopeffecten, kraakt en piept over de hortende ritmes van Rochford. Voor de laptop is trouwens ook een hoofdrol weggelegd in Drunken Pharoah – een knipoogje naar Pharoah Sanders? – dat wiegt en klettert als een kombuis bij stormweer.
We geven niet zoveel om het trage stemmenexperiment dat Finding Your Feet is, maar met All Here heeft Polar Bear het wel weer bij het rechte eind. Enkele verwaarloosbare barstjes buiten beschouwing gelaten, is ‘Peepers’ een machtige ijsschots van een plaat.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/polar-bear/peepers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten