Een idyllisch olieverfschilderijtje als dat op de cover van ‘Black Noise’ zouden we op elke rommelmarkt straal negeren, maar niet als er Pantha Du Prince op geblokletterd staat. Het derde album van de Duitse elektronicus is een dompelbad van uiterst bedwelmende minimal techno. ‘Black Noise’ houdt ons zeventig minuten lang kopje onder en dat vinden we niet eens erg.
Minimal techno, deep house, dark ambient of hoe je het ook wil noemen, het hoeft geen reden te zijn om Pantha Du Prince op voorhand af te schrijven. Hendrik Weber, de man die achter deze alias schuilgaat, zorgt er immers voor dat zijn brouwsels ook de modale luisteraar kunnen bekoren. Hoe? Met een stevige, zij het wat dompige beat, verrassende samples (zoals de kerkklokken in Stick To My Side) en met een verhaallijn die het abstracte niet schuwt maar ook niet verheerlijkt.
Het zal niemand verbazen dat ‘Black Noise’ geen dansplaat pur sang is, maar moeilijk is ze evenmin. Het is een subtiel werkstuk dat baat heeft bij meerdere luisterbeurten, maar al bij al licht verteerbaar is. We zien het tafereel zo voor ons: de muziek die weergalmt over het Zwitserse meertje van Schuttwald Atzmännig, waar de plaat werd opgenomen. Banaal? Ja, maar evenzeer overweldigend. Net als de locatie zelf.
Op Stick To My Side krijgt Pantha Du Prince deskundige hulp van Panda Bear (aka Noah Lennox van Animal Collective). Vormelijk, qua sfeer en kwalitatief is dat er aan te horen ook. En wij maar denken dat panda’s enkele jaren geleden met betrekking tot copuleren een zerotolerantie hadden afgekondigd. Niet dus.
Het nummer werkt desoriënterend, want na de instrumentale pracht van de eerste drie nummers is er voor het eerst een stem te horen. En wat voor een. Er wordt inderdaad uit het Animal Collectivevaatje getapt, maar daar hebben we geen problemen mee zolang het dit soort songs oplevert.
Sneeuw in het Boheemse woud
Ook Lay In A Shimmer, het eerste nummer, brengt je van de wijs met een bas die na enkele seconden zo dreigend wordt dat de luchtdruk plots angstvallig lijkt te dalen. Abglanz zet de verwondering verder op de tonen van wat klinkt als een sitar, houtblokken en steel drums.
Webers instrumenten zijn namelijk "prepared instruments", die stammen uit een experimentele traditie volgens dewelke bestaande instrumenten naar haar hand gezet worden. Pantha Du Prince doet dat met verve, bijvoorbeeld op het virtuoze Bohemian Forest, maar ook op het intense Es Schneit, een vrije vertaling van het nummer Hilary van The Durutti Column uit 1985.
‘Black Noise’ verraadt ook invloeden van onze eigenste Wim Mertens en moderne componisten als Arvo Pärt. Maar Pantha Du Prince houwt er zijn persoonlijke berglandschap mee uit. Een landschap dat blijkbaar regelmatig overspoeld wordt door een lawine van uitstekende luistertechno.
Eerder verschenen op: http://www.damusic.be/cd/pantha-du-prince/black-noise
Geen opmerkingen:
Een reactie posten