Roadburg / Field Music, Petrol, Antwerpen, vrijdag 23 april 2010
Het optreden van Field Music gisteren in Petrol, Antwerpen wordt geklasseerd in de categorie 'bizar'. En niet alleen omdat er behalve een drankbonnetje ook een screening van Alejandro Jodorowsky's surrealistische Christusepos 'The Holy Mountain' (1973) was inbegrepen in de prijs van het ticket. Nee, vreemder was dat het alom geprezen Field Music ondanks een gigantische postercampagne niet meer dan een vijftigtal nieuwsgierigen wist te lokken. Vreemd, bizar, onbegrijpelijk! Maar steengoed, dat dan weer wel (om maar eens een Nederlands filosoof te citeren).
Field Music's laatste album 'Measure' werd in De Morgen bedacht met een vier-sterren-quotering, OOR publiceerde een lovende recensie en het Britse magazine Uncut deelde zelfs een perfecte score van 5 op 5 uit. Op het eerste zicht bestaat de Britse band rond de gebroeders Brewis echter uit vier doordeweekse types. De muziek die ze maken is minder alledaags. 't Is te zeggen, it's pop but not as you know it.
De klassiekers - van The Beatles en XTC tot Pulp - zijn gekend, maar datgene wat Field Music echt onderscheidt is iets onbestemds. Volgens de legende die de band zelf vertelt, heeft het alles te maken met geboortestad Sunderland, waar ook The Futureheads vandaan komen.
Live werkte het bijzonder goed en dat ondanks het feit dat drummer David Brewis het zonder stem moest stellen en de (backing) vocals tijdens de namiddag nog herverdeeld en ingestudeerd moesten worden. Bij momenten waren de harmonieën zelfs verbluffend 'close'. Een rondje Beach Boys ging de zopas gereconfigureerde band erg vlot af.
Op vlak van catchy melodieën kent Field Music zijn gelijke niet. Goeie ideeën uitmelken was dan er dan ook niet bij. Sterker nog, de nummers werden zo vaak afgebroken, kregen zo vaak nieuwe wendingen dat het niet altijd even simpel was begin en eindes te bepalen. Het kleine publiek kreeg zo een lezing uit het briljante schetsboek van de Brewis-tandem. Soms dreunen bands gewoon een setlist af, maar dit optreden was een verademing, één van die schaarse optredens waarbij er tegen een kamerbrede grijns van verwondering geen kruid gewassen is (voorheen o.a: Acoustic Ladyland, John Zorns Masada en Moonchild, Rush, etc.).
"Come on, you British cunts!"
De set eindigde nochtans in mineur toen David Brewis er zonder veel omhaal de brui aan gaf. De kreet "Come on, you British cunts!" kon hem niet overtuigen terug te keren. Hoe zou je zelf zijn? Het bisloze einde was trouwens maar een kleine smet, want tijdens het voorafgaande uur kregen we een indrukwekkende selectie voorgeschoteld met als hoogtepunten het nieuwe Measure, het aan Gentle Giant refererende If Only the Moon Were Up en opener Give It Lose It Take It.
Setlist
(voor zover ik me kan herinneren, niet chronologisch):
Give It Lose It Take It
If Only the Moon Were Up
Measure
Effortlessly
A House Is Not a Home
Something Familiar
You Can Decide
Roadburg verdient een speciale vermelding voor het straffe voorprogramma. Hun vrij volwassen sound werkte aanstekelijk en bovendien heeft de band meer dan een handvol goeie songs in de vingers. Ik moet nog uitvissen of het op plaat allemaal wel zo goed klinkt, maar de set creëert alvast een zekere verwachting.
Zonde dat zo'n affiche - Roadburg en Field Music - maar een kleine meute bezoekers trekt, maar we zijn dan ook bij de weinigen die het allemaal kunnen navertellen. En hopelijk komt er dan volgende keer meer volk opdagen dan twee man en een paardenkop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten